1 Ի՞նչու համար
2
3 Որբերի էշը քշում են տանում,
4 Մոլորեցնում են աղքատներին ճանապարհիցը,
5 Ահա նորանք վայրի էշերի պէս դուրս են գալիս իրանց գործին, որս ման գալու առաւօտանց, անապատը հաց է տալիս նորանց տղայոց համար։
6 Իրանցը չ’եղած արտը հնձում են, եւ ամբարշտի այգին են քաղում։
7
8 Լեռների սաստիկ անձրեւներիցը թրջվում են, եւ ապաստան չ’ունենալով
9 Պոկում են ստինքից որդին. Եւ աղքատիցը գրաւ են առնում։
10 Մերկ ման են գալիս առանց հագուստի, եւ անօթի սոված խուրձ են կրում։
11 Իրանց պատերի մէջտեղը իւղ են հանում, հնձաններ են կոխում, բայց ծարաւ մնում։
12 Քաղաքիցը մարդի հեծում են, եւ վիրաւորուածների հոգին աղաղակում է, եւ Աստուած սա անզգամութիւն չէ համարում։
13 Նորանք լոյսի հակառակորդներ են, նորա ճանապարհները չեն ճանաչում, եւ չեն կենում նորա շաւիղներումը։
14
15
16 Մութով ծակում են այն տները, որոնց ցերեկով նշան են արել.
17 Որովհետեւ նորանց ամենի համար առաւօտը մահու ստուեր է. Որովհետեւ նորանք ճանաչում են մահու ստուերի սոսկումները։
18 Նա թեթեւ է ջրի երեսին, նորանց բաժինը անիծեալ է երկրի վերայ. Չէ դառնում դէպի այգիների ճանապարհը։
19 Երաշտութիւնն ու տաքութիւնը յափշտակում են ձիւնի ջրերը, գերեզմանն էլ՝ մեղք գործողներին։
20 Որովայնը մոռանար նորան, որդերը ճաշէի՜ն նորան,
21 Որ չարչարում է չբերք ամուլին, եւ որբեւայրիին բարիք չէ անում։
22 Եւ քաշում է զօրաւորներին էլ իր ուժովը. Նա վեր կենալիս՝ ոչ ով ապահով չէ իր կեանքի մասին։
23 Բայց նա տալիս է նորան ապահովութեամբ, որ նորան վստահէ,
24 Մի քիչ բարձրացան, բայց ոչնչացան. Գլորուեցան ամենքի պէս եւ խորտակուեցան, եւ հասկի գլխի պէս կտրուեցան։
25 Եթէ այսպես չէ. Ո՞վ է իմ սուտը հանում, եւ իմ խօսքը ոչնչացնում։